Çocukluğumda Ramazan’ın oruç tutmanın kışa özgü bir şey olduğunu düşünürdüm. Tabii sonra her mevsimini yaşadım, deneyimledim. Oruç tutalım tutmayalım hepimiz biliriz ki Ramazan en zorlu yaz aylarında geçer. Tek sorun susamak da değildir. Günler çok uzun olduğu için daha çok acıkırız, ama sıcak çok yememize de izin vermez.

Zaten gün boyu aç kaldıktan çılgınca yemenin ne ruha ne de vücuda yararı var. Ortalama 16 saat açlığın ve susuzluğun ardından sofraların çok daha yalın olması ve hafif yemeklerden oluşması gerekiyor.

Aslında doğanın dengeleri elinden geldiğince bize yardımcı olmaya çalışıyor yeter ki onun ritmine uyalım. Yaz boyunca yetişen semizotu, enginar, taze fasulye, bezelye, barbunya, bakla, domates, patlıcan, bamya, biber, kavun karpuz, şeftali, kayısı ve kiraz gibi sebze ve meyvelerin her biri vücudun gereksinimi olan vitamin ve mineral deposu. Onlarla yapılacak salatalar, soğuk, sıcak yemekler ve tatlıların çeşidi saymakla bitmez.

Bir bardak su, birer siyah ve yeşil zeytin, peynir, pide, hurma ve bir kase çorba ardından bir tabak zeytinyağlı sebze, etli bir yemek yanında pirinç, bulgur pilavı ya da makarna ve sütlü hafif bir tatlıdan oluşan geleneksel iftar adabımızla vücudu zorlamadan da oruç tutmak mümkün.

Ancak nedense mantığı, yılda bir ay, açlıkla kendini sınamak, biraz da empati yapmak üzerine kurulu oruç günümüzde görkemli iftar sofralarıyla özdeşleşmeye başladı. Tabii ki lokantalar, özellikle de otel restoranları hem kolay, hem çekici, hem de ticari getirisi fazla olduğu için açık büfeyi tercih ediyor. 

İnsanoğlunun böyle bir sofrayla karşılaştığında ifrata kaçmaması doğasına aykırı. Orucun amacı kendini ödüllendirmek olmasa da bir yandan açlık bir yandan ödediği fiyat insanı midesinin alamayacağı kadar yemeğe zorluyor!

Vücudumuzun kaldıramayacağı denli çok yiyeceğimize, ihtiyacı olanların iftar sofralarına destek olsak Ramazan’ın ve orucun anlamını sanırım çok daha iyi bir şekilde idrak ederiz...